Rozdział X - Moje buty

Perspektywa Alice :

Wchodząc do szpitala razem z Emmettem i Rosalie trzymała Jaspera za rękę. Wszyscy byliśmy pogrążeni w ciszy, która wyżerała nas od środka. Najdziwniej jednakże patrzyło się na Emmetta, który miał POWAŻNĄ minę! Ludzie! On nigdy nie był poważny! Ale w sumie mu się nie dziwię – minęło już 11 dni a Bells się nie budzi! Poza tym poznaliśmy świetną dziewczynę – Elise i jej chłopaka – Pitera... Naprawdę świetni ludzie...

Gdy weszliśmy do windy wyciągnęłam komórkę aby zerknąć na godzinę. 7:30. Jedenasty września, 2011. Taak. Jedenasty. Już. Aż. Dopiero. Wszystkie dni mijały szybko i głównie spędzaliśmy je w szpitalu. Najbardziej jednak podłamany był Edward. Taak. On się tym przejął najbardziej. No cóż. Wydaję mi się, że pomiędzy tą dwójką jest jakaś chemia... Zresztą to samo mówiłam o Rose i Emmecie, no i co ? Spełniło się!

Weszliśmy do sali. Edward spał – siedział na krześle z głową na łóżku szpitalnym. Bells siedziała obok po turecku wpatrując się w miedzianowłosego jak w obrazek. Brunetka była ubrana w jeansowe spodenki i czarną bokserkę z nadrukiem. Na jej smukłej szyi widniały czarne korale obwiązane dwa razy i swobodnie zostawione. Na nadgarstku za to znajdowała się kolorowa pieszczocha, a obok niej – na stoliku nocnym leżały czarne rzymianki na delikatnym obcasie... Zaraz... Chwila... Ona nie śpi!!!

• Bella ! Obudziłaś się – zaczął ktoś piszczeć. Dopiero po chwili zorientowałam się, że źródłem wysokiego dźwięku jestem ja sama! Nie myśląc jeszcze o Edwardzie który się obudził i spojrzał na nas zaspanym wzrokiem. W kącikach jego oczu widać było śpiochy.
• Alice! Rose! Emm! Jazz! - krzyknęła dziewczyna zrywając się z łóżka i biegnąc w naszą stronę. Przytuliliśmy się i długo trwaliśmy w takiej pozycji. Zaraz po tym dołączył do nas także Edward. Taki nasz grupowy uścisk.
• No nareszcie się wybudziłaś! - huknął Emmett. - Jeszcze nie widziałem takiej laski która tyle śpi – zaśmiał się przez co został zdzielony po głowie od Bells.
• Dobra spadamy stąd ? - spytała brunetka.
• A ty nie musisz leżeć ? – spytała Rose. Ooo ! Dobre pytanie.. Popatrzyliśmy na Bells podejrzliwie.
• Rano wypisałam się na własne żądanie – Odpowiedziała pokazując nam język.

Wzruszyliśmy ramionami i razem ruszyliśmy ku wejściu. Pożegnaliśmy się jeszcze z Elise, która pisała sms'a. Okazało się, że ona jak i Bells poznały się dziś rano! No prze cholera! Do której one śpią?

Wyszliśmy na korytarz. Bella wciągnęła głośno powietrze.

• Moje buty! - krzyknęła na co się roześmialiśmy. - Bardzo śmieszne! - warknęła wchodząc do pomieszczenia które przed minutą opuściliśmy.

Perspektywa Edwarda :

Oj ta nasz Bella. Po chwili wyszła z pokoju już w butach trzymając w lewej dłoni bukiety od nas a na prawym ramieniu sporej wielkości torbę. Przecież ona jeszcze niedawno miała złamany kręgosłup! Wywróciłem oczami i wyszarpnąłem – tak właśnie, nie wziąłem, czy poprosiłem bo wiem, że by mi nie dała więc wyszarpnąłem ją.

• Ej ! - Oj, oburzyła się.
• Przypominam ci, że jeszcze kilka dni wcześniej mogłaś już nigdy w życiu wstać i chodzić więc się ze mną nie sprzeczaj! - ostrzegłem wygrażając palcem.
• Oj tam oj tam – skomentowała i wywróciła oczami. Ruszyliśmy ku gabinetu doktora gdzie mieliśmy odebrać wypis Belli i receptę. W końcu znaleźliśmy odpowiedni drzwi i zapukaliśmy. Otworzył nam mężczyzna w średnim wieku – był raczej przy kości. Miał na sobie biały. Lekarski fartuch a na szyi stetoskop.
• W czym mogę pomóc? - zapytał basem. Bella już otwierała usta aby wyjaśnić powód naszej wizyty, ale wyprzedziłem ją mówiąc :
• Przyszliśmy po wypis na żądanie i receptę dla pani Isabelli Swan – dziewczyna posłała mi srogie spojrzenie mówiące ' ja mam język ! ' al kompletnie ją zignorowałem.
• Ach tak. Już chwilka. Mężczyzna zniknął za drzwiami a po chwili znów się w nich pojawił tym razem z receptą, z jakąś dodatkową, białą karteczką, która była zapewne wypisem oraz … z młodym lekarzem. Po chwili z jego plakietki wyczytałem, że jest stażystą a nazywa się Paul Brener. Kompletnie zignorował nas i swoje spojrzenie skierował na Belle, która w akcie desperacji przytuliła się do mojego boku. Zrozumiałem iluzje, że mamy udawać parę. Objąłem ją w pasie. Lekarz podał nam te wszystkie kwitki i powiedział :
• To są wszystkie papiery o których rozmawialiśmy, ale jest jeszcze jedna kwestia. A mianowicie... masaż! Paul – tu wskazał na tego chłopaka gapiącego się ciągle na Belle. Chłopak momentalnie słysząc swoje imię otrząsnął się i popatrzył na lekarza ( swoją drogą doktor miał na imię Sam. - jest w tym specjalistą, więc myślę, że może on zająć się panną – tu spojrzał na kartki – Swan. - jego słowa zabrzmiały dwuznacznie. Mierzyłem chłopaka złowrogim spojrzeniem.
• Jaki będzie to masaż – spytałem nie odrywając wzroku od Paula.
• Masaż klasyczny. - odpowiedział stażysta głupkowato się uśmiechając. O nie! Nie pozwolę ci jej dotykać skurwielu ! Poczułem, że Bella bardziej się we mnie wtuliła. I nagle mnie olśniło ! Przypomniał mi się durny zakład z Emm'em i Jazz'em, który przegrałem. Miałem iść na dwutygodniowy kurs masażystów ! Uśmiechnąłem się triumfalnie do Paula.
• A czy jeśli potrafię go sam wykonać to Bella może nie skorzystać z … usług Paula ?
• Oczywiście, a mógłbym spytać w jakiej firmie uczył się pan stażu ?
• W Valaent*.
• Och... -zamyślił się doktor – to najlepsza firma w Miami ! W takim razie Paul nie będzie wam potrzebny. - chłopak spojrzał na mnie ze złością, prychnął i odwrócił się na pięcie znikając mi z pola widzenia. I dobrze. Nie miałem ochoty go oglądać.

Lekarz podał Bells wszystkie kwitki i ruszyliśmy do wyjścia ze szpitala głośno dowcipkując i śmiejąc się. Co ciekawe Bella cały czas mnie przytulała. Pewnie myślała, że Paul jeszcze wygląda przez okno czy coś. Ale nie protestowałem – gdzieżbym śmiał [ xdd ].

W samochodzie panowała podobna atmosfera – po prostu luźna !

W końcu dojechaliśmy. Bella widząc dom szeroko się uśmiechnęła odsłaniając śnieżnobiałe zęby. Bacznie obserwowałem ją, a gdy zerkała na mnie uśmiechałem się anielsko. Dziewczyna wyszła z samochodu, rozłożyła ręce i obróciła się kilka razy śmiejąc.

• I tego mi brakowało – szepnęła na tyle głośno że tylko ja to usłyszałem.
• Czyli ? - zapytałem. Nie bardzo rozumiałem o co jej chodzi.
• Słońca, przestrzeni i … domu ! - powiedziała patrząc w moje oczy. Pokiwałem głową ze zrozumieniem.

Wzięliśmy manatki Bells i wnieśliśmy do jej pokoju. Alice przygotowała dla niej niespodziankę i w miejsce pustej antyramy nad łóżkiem wstawiła sporej wielkości fotografię przedstawiającą nas wszystkich – Mnie, Belli, All, Jazz'a, Rose, Emm'a, Carlisle'a i Esme. Zdjęcie było piękne!

Wszedłem do swojego pokoju i usiadłem na łóżku przygotowywując się do perspektywy spędzenia z pół nagą Bellą przez piętnaście minut i jakby … się uśmiechnąłem ! :)

• Nazwa firmy zmyślona ;pp